ظاهر و باطن
روی صندلی میز رستوران نشسته ای و همراه با
دوستان در حال صحبت کردن هستی غذا آورده می شود و تو به صرف کردن غذا مشغول می شوی.
در کنار غذا مخلفاتی ام وجود دارد. صحبت و غذاخوردن درگیر هم هستند. در این بین
چیزی هست که توجه تورو به خودش جلب نمی کنه و اونم اینه که موقعی که قاشق غذا رو
به ماست می زنی سعی می کنی جایی از اثر قاشق رنگ شده با غذا رو اون نمونه. اون
لحظه بهش توجه نمی کنی شاید چیزی مهمی نباشه ولی شاید الان در ذهنت یه سوال شده
برات. چرا می خواییم ماست سفید باقی بمونه؟
می خواییم پرتغال بفروشیم، چرا روی اونا واکس می زنیم، آره می خوای برق بزنن، تا
این برق چشای آدمارو بگیره.
حاضری میلیونی خرج کنی تا جوش صورت عروس خانوم روز عروسی با گریم ناپدید بشود.
چرا همیشه دوست داریم ظاهر رو حفظ کنیم؟ فرق ظاهر سازی با حفظ ظاهر چیست؟
گفته میشه خنده های مصنوعی بعد از تکرار مکرر به خنده های عادی تبدیل میشن
قرآن خدا میگه اگه خدا یاورت باشه مغلوب نمیشی و اگه یاورت نباشه دیگه یاوری واسه تو نیست.
برداشت شما از کلمات خدا چیست که می گوید: نباید عزت و آبروی کسی رو نریزی
ما باید چکار کنیم؟ آیا باید ظاهربین باشیم و با ظاهرسازان عادی برخورد کنیم؟
فطرت شما چی میگه؟ حفظ آبروی یک مومن خالص چقدر واست مهمه؟
مطیع بودن به فطرت خدایی چقدر با علاقه به ستایش مردم همخونی داره؟
چرا نصحیت رو با مذمت و نکوهش آدما یکسان می دونیم.
طمع و حس قدرت خواهی چه تاثیری در رفتار ظاهری دارد؟
آیا جهاد فی سبیل الله به خاطر معروف شدن و تسخیر قلب آدما است؟
