ظاهر و باطن
روی صندلی میز رستوران نشسته ای و همراه با
دوستان در حال صحبت کردن هستی غذا آورده می شود و تو به صرف کردن غذا مشغول می شوی.
در کنار غذا مخلفاتی ام وجود دارد. صحبت و غذاخوردن درگیر هم هستند. در این بین
چیزی هست که توجه تورو به خودش جلب نمی کنه و اونم اینه که موقعی که قاشق غذا رو
به ماست می زنی سعی می کنی جایی از اثر قاشق رنگ شده با غذا رو اون نمونه. اون
لحظه بهش توجه نمی کنی شاید چیزی مهمی نباشه ولی شاید الان در ذهنت یه سوال شده
برات. چرا می خواییم ماست سفید باقی بمونه؟
می خواییم پرتغال بفروشیم، چرا روی اونا واکس می زنیم، آره می خوای برق بزنن، تا
این برق چشای آدمارو بگیره.
حاضری میلیونی خرج کنی تا جوش صورت عروس خانوم روز عروسی با گریم ناپدید بشود.
چرا همیشه دوست داریم ظاهر رو حفظ کنیم؟ فرق ظاهر سازی با حفظ ظاهر چیست؟
گفته میشه خنده های مصنوعی بعد از تکرار مکرر به خنده های عادی تبدیل میشن
قرآن خدا میگه اگه خدا یاورت باشه مغلوب نمیشی و اگه یاورت نباشه دیگه یاوری واسه تو نیست.
برداشت شما از کلمات خدا چیست که می گوید: نباید عزت و آبروی کسی رو نریزی
ما باید چکار کنیم؟ آیا باید ظاهربین باشیم و با ظاهرسازان عادی برخورد کنیم؟
فطرت شما چی میگه؟ حفظ آبروی یک مومن خالص چقدر واست مهمه؟
مطیع بودن به فطرت خدایی چقدر با علاقه به ستایش مردم همخونی داره؟
چرا نصحیت رو با مذمت و نکوهش آدما یکسان می دونیم.
طمع و حس قدرت خواهی چه تاثیری در رفتار ظاهری دارد؟
آیا جهاد فی سبیل الله به خاطر معروف شدن و تسخیر قلب آدما است؟
باید ابتدا توجه داشت که بین ظاهر سازی ، ریاکاری و حفظ ظاهر تفاوت های ظریف و پنهانی وجود دارد. ریشه ظاهر سازی عدم درک مبانی " توحید" است. یگانگی خدا در درون آدمی یک معیار مهم است. حتی فطرت آدمی نیز از انکار یگانگی خدا عاجز هست.
کسی که به واحد بون خدا رسیده و به توحید ایمان دارد و مبانی آن را در درون محکم گره زده است می داند عزت و ذلت و روزی نعمت دست خداست. و قلب های انسان ها در اراده و اختیار اوست. و ایمان به توحید باعث می شود به خاطر جلب نظر و اعتماد بنده خدا دست به ریا و ظاهر سازی نزد.
حفظ ظاهر می تواند دلایل ارزشمند و دلایل بی مورد داشته باشد. مثلا حفظ ظاهر یک انسان فقیر را در نظر بگیرید. او از درد کمبود پول رنج می برد ولی در اکثر موارد از گفتن اینکه او فقیر و بدبخت و بیچاره هست پرهیز می کند. دوست دارد لباسش تمیز باشه تا نو! با این حال مثل آدمای دیگه دوس داره بهترینه خودش باشه. پس فقر رو یک محدودیت موقیتی می داند و فقر و نداری نمی تواند یک محدودیت ذهنی و فکری برای او باشد.
کمک پنهانی به این افراد جزو بهترین اعمال نیک است. ولی در عمل انسان ها دوس دارن بگن من کمک کردم او به من مدیون هست که این جا این کمک تبدیل به حفظ ظاهر فرد کمک کننده است نه کمک به حفظ آبرو و عزت نفس آن فرد فقیر است.
ما روزی به این دنیا آمده ایم ولی سوال اینه که چر به این دنیا آمده ایم و جواب این سوال مهمترین چیزی است که می تواند سرنوشت ساز باشد.
وجدان بیدار ما می تواند کمک بکند به یافتن چرای زندگی، می خواهم بگویم که یک معیار خودساخته منطقی می تواند مارو در تصمیم گیری کمک کند. وجدان بیدار، توجه به احساس فطری، احساس سنجی در مورد اعمال انجام شده، عقل، دین ، جنسیت، توانایی، قدرت ، دانش و هرچیزی که شما دوس دارید می تواند تبدیل به یک معیار باشد یا معیارتان می تواند تلفیقی از باورها و اعتقاد ها ، تجربه ها و احساس ها و منطق ها باشد.
دوستدار واقعی خدا به یقین از این جریانات آگاه است . او کسی هست که می داند اخلاق و رفتار نباید در موقعیت های متفاوت دستخوش تغییر شود. انسان شدن در موقعیت معنا می شود. و معیار قضاوت در مورد آدما مقایسه انسان ها در موقعیت های مختلف می باشد.
جهاد در راه خدا برخاسته از فطت خدایی است و به هیچ عنوان به ظاهر سازی ربطی ندارد. بهای جهاد شهادته یعنی همه چیزی که یک انسان دارد بله جان آن. این یک معامله بین دوتا انسان نیست معامله با خدا است.
پس در بد و بستون دنیا اگر خدا رو معیار قرار بدهیم به نظرم بهترین و کامل ترین معیار است. معیاری بسیار آشنا ولی گم شده در میان آدما.
وحید ابراهیمی 14 تیر 1395
